As Festas
do Monte, aquil ano, contábame, retranqueiro o tío Chuco, apresentaban ser
soadas en moito tempo; os nosos convidados eran todos xente moi comprida; e o
xantar no Monte resultaba un verdadeiro banquete, animado pol-as tocatas d-as
múxicas, o estrondo de foguetes e tracas, as piruetas d-os munifates, e o son
d-as gaitas. Eu non sei quen estaría máis a reventar, se don José de ledicia e
satisfaición, se ou co bandullo abondo cheo, e o cinto no último furo.
A
troulada estaba no mellor. Os gaiteiros, non podían xa coa alma; bombos e
pandeiros poucos ficaban útiles; e mozos e vellos, suando como cabalos, estaban
todos tan abafados pol-o calor, tan mouros e enfarruscados pol-o polvo, e tan
escabelados, que daba medo de velos.
A vista d-aquil espectáculo enxebre e único,
un dos convidados, catedrático, asustado e suspenso un intre, sentecióu: “Ei eiqui a proba de qu-a Humanidade, sen as
trabas qu-q sociedade impón, voltaría sempre ás costumes lonxanas, nos ritos
primitivos, ás danzas arcaicas”.
“Non, non, –repricou outro,
arquólogo-, a civilización ten de camiñar sempre cara adiente. A Troulada é
solo unha sinxela reminiscenza dos nosos antergos, os Celtas. Ao son da mesma
gaita, niste mesmo lugar, así bailarían os nosos abós, nas noites de
plenilunio”.
O qu-ista sentiña está facendo,
espeteilles xa canso de ouvir tanta parvada, nen é baile, nin rito, nen ten
nada que ver cos celtas, e menos coa lúa chea. O que están facendo istes
homiños e mulleres con tanto pulo, con tanto brinco, con tanta barrigada e
rivirivuelta, é sitio na tripa para poder meter un bisteciño máis, porque días
d-istes hailles poucos.
O Padre
Pascoal, que tamen nos honraba aquil día, botando unha risiña de coello,
declaróu entre dentes: “As senhoras, bene
manducando; os caballeiros, bene bibendo; os mininos utrunque faciendo. Oh meus
caros amigos –ergueu a voz sorrindo baixo o bigode-. Este homen falou como un
libro aberto, pois segundo diz o filósofo, sabe máis o diabo por ser velho que
por ser diabo. A Troulada, de facto, é só uma brincadeira; a cabeça un bocadito
quente nâo deija enfriar a
os pes”.
Eu, que na gramática parda
enxergo un pouco moito, pero que de latins non pesco ren, boteille unha ollada
de esguello, encostei ben o traseiro a un pino, e pol-o que poidera tronar
berrei: PASO, PASO.
Ignacio de Altamar.
Publicado no libro das Festas do Monte de 1951
No hay comentarios:
Publicar un comentario