(O ROSAL) FLORINDO ALVAREZ MARTINEZ “FLORO”, por Celso R. Fariñas

Conocido no trato persoal como Floro, e asinando as súas obras como efeel nalgúns coas e como efeal noutros, Naceu en Pancenteo (O Rosal) o 7 de xullo de 1946

Despois do séu pase pola escola do barrio para face-la primaria, pasa a estudar nos Somascos, para logo trasladarse a Escola de Arte en Madrid, para profundizar e desenvolverse naquela actividade que máis o identificaba, e a traveso dal cal, quería plasmar o que percibía a través das súas olladas na luz e a imaxe que o pái Miño reflexaba sobre o Val de O Rosal, o mar de A Guarda e o Monte Santa Trega. Alí na capital é donde no curso 68/69 acadou o número un da súa promoción en Composición e Dibuxo. Nese mesmo ano, expón nunha colectiva donde destacan os novos valores da pintura alternativa que escomenza a xurdir

“Pinta” sonos e espranzas xuvenís cara o futuro do séu pobo, no Libro de Festas de San Vicente, no artigo : “SUEÑO POETICO DE MI MARZAN”,  no que entre outras cousas dí:

“Es un día inundado de sol. Tu valle, Rosal, está manchado de luz. En lo alto, en alguna parte, dejo que sus rayos me acaricien y me duermo con los ojos abiertos, al despertar dormido, pienso que soñé despierto.

…Y amo a este pueblo, que contemplo desde aquí, a tus colores verdes, que el Sumo Creador pintó en ti. A tus casitas sembradas con mimo, de chimeneas humeantes, de lares encendidos, con saudade de emigrantes….

…Y escucho a la brisa repetir con su queja, entre campos y pinos, alboradas y rimas de tus poetas, amantes de su arte, cantores de su tierra, ignorados de sus vecinos, algunos familiares y a veces…mandatarios. Ríos, montes y caminos contemplaron vuestro febril presente literario; y que ni una sola piedra, perpetue y rememore vuestro fértil pasado de poetas…

…La tierra pierde su verde de invierno, la tierra labrada con esperanza de cosecha. El pan de mañana de la tierra manará, por la bondad de este Valle y la fe del labrador.

Y siento a tu gente marchar de la tierra, por falta de un medio y algunos apoyos para trabajar en ella. Se van un día, con tristeza en el alma, buscando un destino en otro horizonte…

…Y sueño con caras alegres, lavadas de día, con lágrimas de noche, perfumadas con rosas, de todos tus jardines y de todas tus plazas. Con luces y fuentes, y en tus calles con nombres, de nuestros paisanos, que fueron ilustres “allende tu Valle”. Con gentes que hacen, que no solo dicen, unidas a una en causa común. Con el pronto regreso, a luchar por su tierra, de tanto emigrante, por el mundo disperso…

…Manchas de luz y de sol acariciaron mi espíritu y fue así, como una vez más, despierto o…dormido, sin pinceles, ni colores, pinté tu cuadro más bonito, Valle del El Rosal, mi pueblo querido.  Verano-Otoño-1974

A partir daquela a súa integración con diversos movementos que xurden no Baixo Miño no eido da creatividade manifestada en distintos ambientes culturais, sociais e políticos. Así, as súas obras aparecen nas diversas exposicións de índole colectivo e tamén individuais, en catálogos de Pintores pola Paz, Pro-Fondos para a Fosa Común, Pintores do Baixo Miño, no Salón de Espellos do Colexio dos PP. Somascos, Casa da Cultura, e outros, de A Guarda, así como tamén en Tui, Vigo, etc.

E un permanente colabourador Colaboura cas Comisións de Festas, da comarca, aportando séus debuxos e textos, plasmando as súas ideas en sentencias curtas.

No ano 1982,”viaxa” polos rincóns dos barrios e aldeas do séu pobo e publica PEDRAS E PAISAXES DE O ROSAL, e na introducción, deixa plasmado a súa  identificación e amor o pobo que o víu nacer: Ao Rosal que me viu nacer e ás súas pedras e paisaxes que me ensinaron a debuxar. (reeditada (2007). No limiar da obra que identifica como DIBUXOS DE ANDAR CAMIÑOS, o  gran miñoto, Eliseo Alonso, falando de Floro e da súa obra, manifesta: … O artista vai co séu lápis polos vieiros amados da nenez, recollendo testemuñas emocionales. Son debuxos de andar camiños, deténdose no acougo das prazas escoltando a cantiga namorada das fontes que convidan a beber ao camiñante que pasa.

…Florindo que tamén é pintor, devólvelle estas liñas amadas a o séu val do Rosal, das terras ben labradas, onden frolecen as rosas e as mozas, afrol do viño e do mirabel. A mán fora recollendo as figuras grabadas nos ollos. Logo quebrando os longos silenzos da paisaxe, as pedras contan as hestórias das cousas e dos homes.

            No 1984, publica, MONTE DE SANTA TECLA, HISTORICO-MONUMENTAL, a MODO DE PROLOGO, manifesta: …  Así pues, la intención de este pequeño libro o folleto no es más que, cuando ya de vuelta en sus casas les quede en sus manos lo que ya tienen en su memoria  -un recuerdo de lo que fue- de lo que es EL MONTE DE SANTA TECLA.

Súa obra, seguindo o camiño de moitos dos séus familiares e amigos, “emigra” a Brasil, U.S.A., Suiza e a moitos puntos de Galicia e España, atopándose dibuxos e pinturas de Florindo en moitas casas de rosaleiros e baixomiñotos espallados polo mundo.

Mantendo a súa identificación c aterra que o víu nacer, incursiona en política co fin de transformar as ideas en accións por acadar un mellor mundo para o ser humán, pero non logra ser entendido e tras pasar por malos momentos, deixa de participar activamente nese terreo, a adica o séu tempo a séus páis e amigos.

Chega a unha situación de alonxamento de todo aquelo que o identifica co arte, e deixa de lado o carboncillo, a paleta e os pinceis durante moito tempo, pero mantén os lazos co mundo da cultura e cos amigos que nese eido foi logrando o longo da vida, namentras a súa saúde vai mermando.

Colecciona un sin fin de cousas, pero fundamentalmente pasa a ser un bó coñecedor da filatelia, e así, bota unha mán cando o chaman, e elabora algúns diseños para anagramas e matasellos das agrupacións filatélicas da zona. tamén fai unha ampla colección das vitolas dos xarutos, como decía.

Aporta unha das súas obras en  axuda a financiar a Agrupación Musical de A Guarda, no 2.003 para levar a cabo unha subasta de arte, na que tamén se implican moitos dos artistas do Baixo Miño.

FLORINDO ALVAREZ MARTINEZ “FLORO” unha persoa entrañable, un rosaleiro bó e xeneroso, apegado a terra que o víu nacer, faleceu  o 26 de febreiro de 2.012, os 65 anos. Nos actos recordatorios do séu paramento, foi entregada pola familia aos asistentes, un exemplar da reedición de PEDRAS E PAISAXES DE O ROSAL dentro da programación organizada polo Concello de O Rosal, tralo acordo de darlle o séu nome a rúa donde vivía en Pancenteo.